Wat doe je als een dakloze na de samenkomst in de kerk op eerste kerstdag je aanspreekt en hij vraagt om hulp? Je hebt net gesproken over ‘kerst lukt’. Ingehaakt op de commercial van Albert Heijn heb je gezegd dat je een geslaagde kerst niet altijd zelf in de hand hebt. In elk geval niet zo gemakkelijk als Harry van Albert Heijn ons doen wilt geloven. De uitdaging die ik de groep mensen voorhield was om verder te kijken dan eten en gezelligheid, maar om de ware kerstgedachte te pakken en het kind in de kribbe te bezoeken en het te aanbidden.
Je vraagt je misschien af: Wat is het probleem? De ene helft ligt in het verhaal van de man verscholen. Hij kon om een bepaalde redenen geen baan meer krijgen in Duitsland, kwam op straat terecht, maar kreeg een baan aangeboden in Vlissingen. Een reis en wat investeringen later, blijkt het een loze belofte en komt hij weer op straat terecht. Zijn Duits paspoort verhindert hem gebruik te maken van de reguliere voorzieningen voor daklozen in Nederland. Hij besluit terug te gaan naar Duitsland en start met lopen (!). Dat duurt een tijd en komt in Amstelveen terecht en vraagt dus op kerstmorgen na afloop van de samenkomst of ik hem op de trein kan zetten en voor hem een treinkaartje wil kopen plus wat extra’s om de reis af te maken. Ik had twijfels bij het bizarre verhaal en de timing om precies op kerstmorgen bij een voorganger aan te kloppen.
De andere helft van het probleem zit bij mezelf. Net een intensieve dienst begeleid, bovendien slecht geslapen en twee volle, gezellige kerstdagen bij familie voor de boeg. Oh, en ik moet thuis de voorbereidingen voor de lasagne van vanavond nog treffen.
Tijdens het gesprek moet ik denken aan mijn eigen oproep om het kindje te zoeken en hem eer te bewijzen. Niet heel lang geleden heb ik op een zondag gesproken over Jezus die, als hij volwassen is, de zorg voor de onaanzienlijken zeer serieus neemt. Hen eten, drinken, kleren en tijd geven is volgens hem ten diepste een daad voor Jezus zelf. Eer bewijzen aan Jezus door te zorgen voor onaanzienlijken die ‘een geslaagde kerst niet zelf in de hand hebben’.
Die gedachte doet mijn twijfels wegebben en na de man thuis van eten en drinken voorzien te hebben, breng ik hem naar Schiphol. We kopen een kaartje en zitten nog wat. Mensen vinden ons maar een raar stel. Ik in mijn gloednieuwe kerstpak met bijbehorende schoenen en hij in een versleten pak met lange baard en grote rugzak. Maar we hebben het oprecht gezellig en ik vergeet de tijd. Als hij de trein moet pakken, vraagt hij eerst of ik nog wil bidden. Ongebruikelijk op een plek als Schiphol Plaza, maar waarom ook niet? De ochtend verloopt toch al ongebruikelijk. We nemen nog een selfie en geven elkaar een hug.
Het was mooi, maar ik wil mezelf niet teveel ophemelen. Achteraf schaam ik me voor de manieren waarop ik aan factchecking deed en hoe ik aanvankelijk toch wel vast zat aan mijn kerstschema’s met familie en eten. Uiteindelijk viel het qua tijd best mee. Kijken naar het kindje Jezus in de voederbak en zijn onderwijs van later op je laten inwerken heeft Rene hopelijk een goede reis én kerst bezorgt. Mijn kerst begon in elk geval eigenlijk aardig ‘gelukt’ door deze bijzondere ontmoeting (en de rest is ook nog goed gekomen).
