Wanneer begin je terug te blikken op het lopende jaar? Je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen volgens sommigen. In december regent het jaaroverzichten, verkiezingen en terugblikken. Onlangs was ik op een iMove bijeenkomst waarin de balans voor 2018 werd opgemaakt en vooruit werd gekeken naar 2019. Tim Vreugdenhil – ondernemer en stadsdominee – sprak daar en zette ons als bezoekers flink aan het werk met vier grote vragen. Ik ga in deze blog wat uitkomsten en inzichten met je delen. Ik hoop dat het jou ook helpt terug te blikken en hoopvol het nieuwe jaar in te gaan straks.
Zet een groep mensen bij elkaar en vraag ze naar wat 2018 typeert; dan krijg je iets als bovenstaande afbeelding. Dit was wat wij met elkaar bedachten op het iMove-event. Dit kan je natuurlijk overal doen. Een goede start voor een gesprek op de kerstborrel of aan tafel met de feestdagen. Mij vielen dit jaar de opgetrokken muren (Brexit, Fort Europa, Trump), de discussie rondom het kinderpardon en de techniek als oplosser van allerlei wereldproblemen (Plastic Soup) op. Opgemerkt werd bij deze lijst dat het een lijst is die vrij negatief is; er is maar weinig wat verbindt. Het is grotendeels een weerslag van wat de media ons voorschotelen.
Wat doet deze lijst – dat wat 2018 typeert – met je? Welke emoties roept het op? Ik moest zelf – en was daarin niet de enige – vooral aan onmacht denken. Ik heb een mening over allerlei onderwerpen uit de lijst, maar heb vaak ook het gevoel gehad dit jaar er zo weinig aan te kunnen doen. Persoonlijk gold dit de laatste tijd vooral rondom het kinderpardon. Vijftig gele hesjes kregen vrij snel de aandacht van het kabinet. Maar waarom lijken de hierna volgende inspanningen zo weinig effect te sorteren? Ruim 250.000 handtekeningen kwamen er voor een verruiming van het kinderpardon. Een 24/7 kerkdienst gaat al meer dan 1500 uur door om kerkasiel te verschaffen aan een gezin met kinderen dat dreigt te worden uitgezet. Talloze opinieartikelen, onderzoeken en tweets pleiten voor een toegepast en ruimhartig kinderpardon. Ik heb zelf mijn steentje bijgedragen aan deze inspanningen, maar zonder zichtbaar resultaat. Onmacht, dat voel ik wel. Wat is er dan voor nodig?
De vraag stellen is hem beantwoorden. De geboorte van ons derde kind – Nathan – was een gebeurtenis met veel impact. We werden opnieuw stilgezet bij de kwetsbaarheid van het leven en we zijn uiteindelijk enorm dankbaar voor gezondheid. En wat een kereltje wordt dat!
Wat was dit voor jou?
Op de iMove-avond nam iedereen weer wat anders mee en ging geïnspireerd naar huis. Ikzelf neem deze mee: