In juli dit jaar was het 10 jaar geleden dat mijn dienstverband bij de Stadshartkerk Amstelveen officieel van start ging. Dat is een mijlpaal die het best waard is om een verhaal aan te wijden nietwaar? Ik deel graag mijn ervaringen en als uitsmijter een visuele indruk van deze 10 jaar met je.
Na een paar goede gesprekken, een periode van kennismaking met o.a. een paar keer preken, stond ik als broekie van 24 jaar in de startblokken voor mijn eerste baan in de kerk. In een missionaire kerk met ambitieuze plannen. Had ik toen gedacht aan een diensttijd van minstens 10 jaar? Geen idee, ik ben er van tevoren nooit zo mee bezig geweest. Gek genoeg hield het me wel bezig toen de mijlpaal van 10 jaar dichterbij kwam. Waarom? Om me heen wisselen allerlei mensen van baan, het lijkt normaal om na een paar jaar weer door te gaan. Ondertussen ben ik als 34-jarige het langste van alle kerkelijke collega’s in Amstelveen aan het werk in deze stad. De jonge senior van het stel. Dat vind ik wat stoers hebben. Maar toch knaagde het ook wel eens. Hoelang kun je ergens blijven? Kun je blijven leiden en blijven inspireren?
Het antwoord heeft voor een deel te maken met mijzelf. Het is een kunst om zelf geïnspireerd te blijven, geestelijk fit en telkens weer vernieuwd te worden. Om zo m’n werk als voorganger goed te kunnen blijven doen. En ook zeker kritisch te kijken naar mezelf en mijn beperkingen. Ik zocht ook telkens naar manieren om mezelf te blijven ontwikkelen, bijvoorbeeld door het volgen van preektrainingen bij Geloofwaardig Spreken. Tijdens verschillende retraites bevroeg ik mezelf op mijn roeping en motivatie. In de afgelopen jaren heb ik meerdere keren gekozen om te blijven en door te gaan met investeren. Ik ervoer nog steeds een roeping voor de Stadshartkerk. En dat heeft ook iets moois. Ik kwam dat op het spoor in een artikel over collega’s die ook voor langere tijd ergens aan een kerk verbonden zijn. Dat je de mensen kent en precies weet wat er speelt is waardevol. Maar er is meer.
In de afgelopen jaren zijn we als kerk best eens van koers veranderd en dat had invloed op mijn rol. Zo werden we van meer een podiumkerk een kerk in drie vormen: kerkdiensten, netwerkgroepen (missional communities) en huiskringen. In de samenwerking met collega’s en vele vrijwilligers heb ik hier veel energie in gestoken en is dit gelukt. Maar we zijn er nog niet. Niet alles wat we bedacht hebben is een daverend succes geworden. Amstelveen blijkt naast hele dure huizengrond (met helaas veel jonge mensen die verhuisd zijn de afgelopen jaren) ook taaie, geestelijke grond. Veel mensen hebben het goed en waarom zouden ze dan God nodig hebben? En als God en geloven steeds minder ter sprake komt, is het horen bij en je inzetten voor een kerk ook niet vanzelfsprekend. Dat tij keer je niet zomaar als voorganger, en ook niet als kerk. Maar het motiveert me wel om in zo’n seculiere omgeving toch het evangelie van Jezus centraal te stellen en te zoeken naar mogelijkheden en kansen.
In één van de kerkdiensten in juli werd ik verrast en stonden we stil bij mijn 10 jaar bij de Stadshartkerk. Ik ben dankbaar voor dit moment en alles wat we hebben kunnen doen in de afgelopen 10 jaar. We keken samen de foto’s van hieronder en Roelien en ik kregen samen een mooi cadeau. Op naar de volgende … nou, dat zien we wel. Voorlopig ben ik met veel plezier aan het werk in Amstelveen. Op hoop van zegen!
Foto’s verzameld en gemaakt door Klaas Driebergen